હવે હું જોઇ શકું; વૄક્ષો પણ
થાક્યા છે;પ્રવાત ચામડીમાં, સંધિવાથી વળેલ એ હાંડકાં
થોડાં લંબાય પહોંચવા,
મળે તે કરતાં વધારે ઓક્સિજન માટે
જ્યારે ૠતુમાં જીવે, એ જીવી શકે
પણ અકારણઃ શરુ થાય બધું;
અને બધું લંબાણ માટે મરણિયું;
અને અંતકાળે બધું અપુરતું અને
બધું અંત પામે છે
હવે હું જોઇ શકું; વૄક્ષો પણ
મૂળ કવિ- મલાચી બ્લેક,૨૦૦૯ના રુથ લિલિ ફેલોશિપ વિજેતા.
કાવ્યના અધિકાર કવિના છે.
અનુ ;- હિમાન્શુ પટૅલ, ૧૦-૧૨-૨૦૦૯