એ ગયો શોધવા પૂર્ણ યુગ્મ સ્તનના અને એને મળ્યા એને. હતા એ સ્ત્રીના જે નોકરી કરતી હતી મીઠાઈની દુકાનમાં.સ્તન સોડાતા હતાં બળેલી ખાંડ અને ચાસણીથી.એનો આકાર પડઘાતો હતો સ્વેત ખોખાંંમાં ઘેર આવેલ ક્રીમ ભરેલી ચોકલેટ જેવો. રાત્રે એણે કહ્યું હતું એપરન કાઢી જોવા દેવા. છતાં કેટલીકવાર એણે ના પાડી હતી- એને બદલે એ વરસાદ વા માના સાંપ્રત મરણ વિશે વાતો કરતી.પછી એ કંટાળતો.
એક દિવસ એને કટાયેલું માંસ કાપવાનું ચપ્પુ ભોંયરામાંથી મળ્યું અને પેલીનું માથુ કાપી નાખ્યું.એ પછી એની પાસે અઢળક સમય હતો સ્તનના આનંદ માટે.એણે બુરુ ચાંટી એ જીવતી હતી ત્યારની સોડમ જાળવી રાખી.પણ ઈતર ગંધ એને બદલે ફરી વળી. ગંધ સડાની.એણે તનમાં મસાલો ભરવાનું વિચાર્યુંપછીથી માંસ અકડાયું,થોડુંઅશય બન્યું,એણે પલંગમાં પોતાની નજીક સુવાડી અને ટીવી જોયું.
તેઓ પરણ્યા,અને સ્તન મળ્યા,પછી રોજીંદા વ્યવહારમાં રાહત અનુભવી.એણે કામ કર્યું અને બીજાં રાહ જોઈ ઊભ રહ્યાં એની, પ્રતીક્ષા કરી કંટાળાની અને અવારનવાર પંપાળ્યા.ક્યારેક, ભૂલી ગયો એમને, પણ એમણે ક્યારેયફરિયાદ કરી નહીં,એણે એવી દલિલ ન હતી કરી, આવી અસાધારણ ગોઠવણીની.
અનુવાદ ૫/૮/૨૦૧૭
Dara Elarath,(American poetry Review may-june 2017)
હિમાંશુના અનુવાદ 